De stad van het licht

Parijs, de lichtstad. De stad van de romantiek. De stad van de Eifeltoren. En ook de stad van de verschrikkelijke gebeurtenissen van de aanslagen in november . Een probleem dat niet lijkt uit te roeien en over de hele wereld in alle tijden opduikt. Ik ben net terug uit deze prachtige stad, waar ik een vader-dochter trip heb mogen doen. En natuurlijk maakte ik graag gebruik van de gelegenheid een cache te zoeken in Parijs. Mijn dochter is niet echt een geocacher, maar gaat wel mee, en gelukkig maar...

Mijn dochter en ik hebben tijdens de puberjaren stevig een robbertje moeten ´vechten´. Waarschijnlijk kennen meer vaders dit. Dochter maakt zich los, vader wil graag vasthouden, dat soort dingen. Vader wil dochter nog graag op het goede spoor zetten, en dochter is al lang bezig met losmaken. Deze jaren zijn sinds korte tijd enigszins voorbij (ik moet hier toch het woord enigszins gebruiken, want ook ik heb nog steeds de neiging rebels te zijn naar mijn ouders) en het is geweldig om samen dit uitje te doen.

Als ik kijk naar wat ik mooi vind en mijn dochter, dan zie je duidelijk het verschil tussen oud en jong, wellicht het verschil tussen oud en nieuw. Waar ik graag door de stad banjer, geniet van wat er om me heen gebeurt, geniet zij juist van iets te gaan doen, ergens heen gaan met een doel. Waar ik geniet van de gebouwen en de geroezemoes op straat, geniet zij van de mode en haar hobby: ballet. Waar ik naar de stad Parijs ga en een dagje Disneyland, gaat zij graag naar Disneyland met een dagje Parijs. Ik schrijf dit natuurlijk wat zwart-wit op. In essentie heeft het te maken met het genieten en beleven vanuit een andere blik. En zo hoort het ook.

Op de eerste dag komen we aan in het hotel. die dag plannen we niet zoveel. Op de tweede dag gaan we op weg in Parijs. We gaan samen genieten en vinden een tocht die voor ons beide leuk is. We lopen door de stad, vanuit Les Halles naar de Opera. De Opera is het walhalla van de ballet, en hoewel we geen voorstelling hebben geboekt, willen we wel genieten van de omgeving, het gebouw, de balletwinkel bij het gebouw. We lopen door de straten te zwerven, en na enige uren, inclusief stops om Franse Crêpes te eten en koffie te drinken, komen we bij het imposante gebouw aan. Een prachtig klassiek gebouw, met een grote winkel, waar ik de prachtige fotoboeken met balletvoorstellingen bekijk en mijn dochter op zoek gaat naar video´s over ballet. Ieder vanuit ons eigen interesse en ervaring.

We willen vervolgens een balletwinkel gaan zoeken. Maar eerst willen we een nabij gelegen cache gaan opzoeken. Parijs ligt helemaal vol met caches, dus dat is geen probleem. Met de Iphone zien we een cache Pegasus niet al te ver van de opera. Het ligt op de route naar de balletwinkel, maar het is in Parijs toch even anders de weg te vinden. Waar je in de natuur op een één of andere manier een directere lign-of-sight hebt, heb je in Parijs te maken met een wir war van pleinen straten en stegen. 

Bij de plek aangekomen blijkt er een beeld van het paard Pegasus te staan. Om ons heen staan de hoge gebouwen van de straat en het kompas tolt een beetje rond. daarnaast staat het beeld in het midden van een klein soort pleintje, inclusief winkels en een drukbezochte eetgelegenheid.  Dus het is een uitdaging te zoeken en ongezien de cache te loggen. Maar na enige tijd vind mijn dochter de cache, haar blik zag scherper dan die van mij, want zij vond hem op een volstrekt andere plek, dan de kompas aangaf.

Ook bij een tweede cache werden we geholpen door een andere blik. De volgende dag bezochten we het Louvre. We waren hier om de Mona Lisa te zien. Dochter mocht nog gratis naar binnen (tot 25 jaar!) en ik moest een kaartje betalen. We gingen vrij onvoorbereid het Louvre in. Nu hebben we twee kunstwerken expliciet gezocht: de Mona Lisa en De kantwerkster, dat geeft je nog enige grip op de zalen vol kunst. Wat dat betreft hebben we de strategie van geocaching gevolgd: een doel kiezen en dat je tocht laten bepalen. 

Tijdens een zitje bij een raam met uitkijk over de tuinen hebben we ook gekeken of er een traditionele geocache in de buurt lag, en jawel, in de tuinen van het Louvre lagen er meerdere. Dus niet lang daarna waren we buiten om de geocache 'Entre Pyramides et Tuileries' te zoeken. Hier hebben we heel lang naar gezocht, maar we konden de cache niet vinden. Op een gegeven moment ga je in steeds grotere cirkels om het middelpunt waar de cache moest zijn zoeken. Toevallig kwam er net een ander 'cacheteam' aangelopen om  dezelfde cache te gaan zoeken. Een vrouw met twee jonge kinderen. We maakten al snel kennis, maar ook dit team leek vast te lopen. 

Toch kwam er uiteindelijk een oplossing, en opnieuw was een andere blik nodig om de cache te vinden. Eén van de jongste kinderen van het team, amper een meter hoog, zag iets geks zitten. We hebben er allemaal overheen gekeken, en eigenlijk kon je het niet zien, behalve als je een klein metertje hoog was. We werden geholpen door het gezichtspunt van een nog jongere generatie. Hoewel deze, op een dag jongeman, dan nu nog niet bij de cache kon komen met zijn handen, die was weer te hoog, hebben we met gezamenlijke eendracht de cache kunnen loggen.

Wauw, geweldig, hoe we de verschillende gezichtspunten van oude en nieuwe generaties samenwerken om een probleem op te lossen. Ik hoop werkelijk dat hier ook de oplossing in zit om de 'grote' geschillen uit de wereld te helpen. 

Geocaching, voer voor psychologen
Johan